Ik ga mijn carrière in de kunst vleugels geven. En hoe beter te beginnen dan bij mezelf thuis met mensen die ik persoonlijk ken of heb ontmoet. Een laagdrempellig begin. Voorzichtige eerste stapjes uit mijn comfort zone.
Ik zie de hele tijd zo’n ijsbeertje voor me die voor het eerst zijn snoet boven de sneeuw uitsteekt. Hup eruit en die berg aftuimelen je moeder achterna. Tijd om vis te gaan vangen!
Voor mijn gevoel zit ik op een eiland. Alleen met mijn eigen gedachten. Er zit ook een klootzak in mijn hoofd die een hekel aan me heeft. Hij zit maar te zaniken dat het allemaal voor niets is. Dat het niemand wat interesseert. Gelul in zo’n blog die niemand leest. Een open atelier waar alleen je moeder naar toe komt.
De zeiklul is geen onbekende. Ik heb hem jaren geleden al eens zijn mond gesnoert door steeds heel hard het tegenovergestelde te denken. Uiteindelijk ging ik steeds meer geloven in de andere stem. Ik moet toegeven dat de zeiklul nu nog het meeste noten op zijn zang heeft. Het is in bijna alle opzichten een strijd om wat gedaan te krijgen. Daarom dat gekscherende politbureau van mijn vorige post. Om mijn verstandelijk inzicht in het process los te koppelen van het emotionele getouwtrek.
Ik blijf klimmen naar het kantelpunt en tot die tijd probeer ik blindelings te vertrouwen op wat het verstand bedacht heeft. En dat is het open atelier van volgende maand en het promoten daarvan.
Dus kom vooral je snoet even laten zien. Ik ervaar dat als een steuntje in de rug en het is gezellig bovendien. Daarnaast zijn mijn schilderijen best wel de moeite waard om eens in het echt te zien (wow, het lijkt wel pakjesavond).
Laat even weten of en wanneer je komt dan zet ik een biertje voor je koud.